Eigenlijk deed ik (Carianne) niets geks. Ik moest, toen ik veertig weken zwanger was van Michiel, naar de verloskundige voor een van de laatste controles. Ik pakte mijn fiets, wilde het pad (wat licht naar beneden gaat) af fietsen, zoals ik altijd doe. Maar op de een of andere manier slipte mijn fiets weg. Met mijn hele bolle gevaarte voelde ik als in een soort slow motion dat ik ging vallen, maar ik kon het niet tegenhouden… En hoe bizar: precies op de plek waar er een grote kuil gegraven was vanwege grondwerkzaamheden, viel ik ín die kuil! 

Mijn linkerbeen was behoorlijk pijnlijk geschaafd, maar doordat ik in de kuil lag, was de fiets niet bovenop mij gevallen. Dus ik probeerde mezelf uit die kuil te hijsen en te worstelen, maar ik kreeg het absoluut niet voor elkaar met mijn hoogzwangere lijf en dat been. Dus ik riep: ‘David, hélp! Help me alsjeblieft… Iemand? Is er iemand die even kan helpen?’ Maar niemand hoorde me. 

Pas na een paar minuten worstelen, bidden en roepen, kwam een van mijn dochters. Ze probeerde me uit de kuil te trekken, maar het lukte niet. Dus zij ging hulp halen. En zo werd ik uit de kuil gered en kon ik alsnog (veel te laat…) naar de verloskundige.

Wat ik bedacht…

En terwijl ik er ’s avonds nog eens over nadacht, bedacht ik  in volle dankbaarheid hoezeer God me beschermd had, dat het alleen mijn knie was die kapot was en dat de baby verder oké was. En ik moest er vooral ook heel hard om lachen, want wie krijgt het nou weer voor elkaar om met veertig weken zwanger in een kúil te belanden?? 

Maar ik bedacht ook: zijn dit niet precies de vragen die cliënten stellen? ‘Hoe ben ik hier (in deze kuil/put/situatie/burn-out) beland waar ik nu ben? Hoe kom ik er weer uit? En wie kan me hierbij helpen?’ Heel concrete vragen waar wij als coaches anderen zo mooi mee kunnen helpen.

Verschillende reacties

Toen ik nog eens dieper over dit ‘kuil-incident’ nadacht, bedacht ik:

Kort gezegd heb je drie soorten reacties van mensen die in een ‘kuil/put’ gevallen zijn:

1. Mensen die ervoor kiezen om in die kuil te blijven liggen, oftewel: ze doen niets aan hun situatie. 
2. Mensen die proberen om – tegen beter weten in – zélf uit die kuil te klimmen. 
3. Mensen die beseffen dat ze hulp nodig hebben van anderen en ook hulp inschakelen. 

Kies je doelgroep

Je begrijpt: alleen díe mensen die jouw hulp willen hebben, kun je ook daadwerkelijk hulp bieden! Soms zijn we als coaches te zeer geneigd om mensen te willen helpen, die eigenlijk niet geholpen willen worden. En dat kost nodeloos veel energie en frustratie. Dus: kies (biddend!) de doelgroep die bij jou past en werk met mensen die ook daadwerkelijk iets met jouw gebed, hulp en adviezen doen. Mensen die gemotiveerd zijn om iets aan de negatieve situatie te veranderen… 

Schakel zelf ook hulp in!

En besef dat wij als coaches zélf ook hulp nodig hebben om anderen goed te kunnen helpen! Er zijn genoeg coaches die zelf heel hard aan het werk gaan om cliënten uit die kuil te hijsen (zoals mijn dochter het eerst zelf probeerde), maar niet beseffen dat we anderen veel beter kunnen helpen, wanneer we bidden en daarmee de hulp inschakelen van de Heilige Geest (zoals toen mijn dochter hulp ging halen en het wél lukte om mij uit die kuil te krijgen). Juist als christencoaches kunnen we zoveel meerwaarde bieden in het coachproces van cliënten, omdat we de echte heling verwachten van onze liefdevolle Vader in de hemel! 

Leer je cliënten hoe ze naar de situatie kunnen kijken

En als laatste: leer je cliënten dat ze op twee manieren naar dit soort ‘kuil-incidenten’ kunnen kijken. Ofwel ze laten zich erdoor ontmoedigen en lamleggen, ofwel ze leren ervan, zodat ze er sterker of wijzer van kunnen worden… En juist dat laatste geeft dankbaarheid in ons hart. Dus hoe moeilijk een ‘kuil/put/situatie’ ook is of was, laten wij onze cliënten helpen om vooral gericht te blijven op Góds overwinning in elke situatie!